Ze względu na wzrastającą oporność bakterii poszukuje się nowych chemioterapeutyków, aktywnych wobec patogenów występujących w okulistyce. Dobrą grupą leków okazały się wciąż udoskonalane fluorochinolony, których działanie bakteriobójcze polega na blokowaniu bakteryjnych enzymów (topoizomerazy II − gyrazy DNA oraz topoizomerazy IV), niezbędnych do dalszego namnażania się oraz rozwoju bakterii. Chemicznie są one pochodną kwasu nalidyksowego.
Fluorochinolony podzielono na 4 generacje. Każda kolejna zsyntetyzowana grupa była udoskonaloną wersją poprzedniej. Cechą fluorochinolonów jest aktywność wobec bakterii Gram(−) oraz Gram(+) (szczególnie paciorkowców i gronkowców). Nowsza generacja charakteryzuje się szerszym spektrum działania, lepszą skutecznością oraz mniejszym prawdopodobieństwem wytworzenia przeciwko niej oporności bakteryjnej.
Działania niepożądane występują stosunkowo rzadko. Opisane w literaturze powikłania to: objawy dyspeptyczne (ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka), podwyższenie poziomu enzymów wątrobowych, zaburzenia ze strony OUN, możliwość reakcji fototoksycznej po ekspozycji na promieniowanie UV. Istnieją również doniesienia odnośnie działania nefrotoksycznego oraz dysfunkcji układu krwiotwórczego i mięśniowo-szkieletowego.
W Polsce fluorochinolony są stosowane w przypadku infekcji aparatu ochronnego oka i powierzchownych tkanek oka, w profilaktyce okołooperacyjnej gałki ocznej oraz w zakażeniach wewnątrzgałkowych. Spośród wszystkich generacji chinolonów lewofloksacyna należąca do III generacji, uznawana jest za najaktywniejszy lek tej grupy oraz najbezpieczniejszą substancję aktywną. Przy konieczności terapii u dzieci, za bezpieczne uznaje się stosowanie 0,5% lewofloksacyny oraz 0,5% moksyfloksacyny.
